28 sep Ruzie met de klok

Ik voel alweer prikkende ogen in mijn rug en ik weet wat er gedacht wordt: ‘ Ze is weer te laat…’
Om de anderen voor te zijn, maak ik zelf vast een grapje: ‘Goedemiddag! Ik dacht ik kom ook nog even!’ Daar hebben ze gelukkig niet van terug. Ik haal opgelucht adem. Want het lijkt misschien alsof het me niets doet, maar ergens vind ik het best vervelend dat ik altijd ruzie heb.
Ruzie met de klok.
En waar ik dan eigenlijk vooral van baal is de link die veel mensen bewust of onbewust leggen: Ze komt vaak te laat, dus ze kan zich niet aan afspraken en regels houden. Ze heeft geen verantwoordelijkheidsgevoel. Er is iets mis met haar werkethos. Er is iets mis met haar.
Het aloude pijnpunt waar uiteindelijk alle kritiek naar toe leidt. Nou is het ook zo dat ik regels meer zie als richtlijnen. Een soort van advies; je zou dit zo kunnen doen…
Maar ik ben nog zoveel meer dan iemand die graag haar eigen gang gaat en zich moeilijk conformeert aan dingen die niet van binnen uit komen.
Verantwoordelijkheidsgevoel heb ik zeker; over de zaken, taken en mensen waar ik me verantwoordelijk voor voel. En hard werken kan ik ook, mits ik werk voor iets waar ik mijn hele ziel en zaligheid in kan stoppen. Met als resultaat; dat er mooie dingen ontstaan!

Laten we eens kijken naar de andere kant van de medaille. Collega’s die altijd stipt op tijd zijn, maar verder alleen het hoognodige doen uit plichtbesef. Is dat dan zoveel beter?
Ik ben al enige tijd parttime werkzaam in het onderwijs en ik kan me nog een bepaalde informatieavond voor ouders en leerlingen herinneren. Volgens mij was ik die avond net op tijd binnen, maar ik was er. Aan het eind van de avond nam ik uitgebreid de tijd om met ouders en leerlingen na te praten. Ik stond te genieten omdat ik in gesprek was geraakt met een vader die vol trots over zijn zoon aan het vertellen was. Ik was op dat moment oprecht geïnteresseerd aan het luisteren, toen een collega bot inbrak: ‘Kunnen jullie dit gesprek even afronden. Wij willen naar huis.’
Ik schaamde me kapot, dat zeg je toch niet tegen een ouder? Maar mijn collega scheen zich van geen kwaad bewust.
Hier zit nou net het verschil: Ik kom misschien regelmatig te laat, maar als ik er ben, dan ben ik er ook. Dan luister ik, geef ik aandacht en neem ik alle tijd voor je. Mijn collega is altijd op tijd, luistert ook, maar is niet bereid om buiten de kaders te denken. Jammer denk ik dan. En vooral jammer omdat dit type collega veel meer gewaardeerd wordt, in mijn opinie.
Voor de duidelijkheid; ik vind mezelf niet beter dan deze collega. Maar ook niet minder. Maar ik merk dat dit niet de algemene opinie is. De collega die niks extra’s doet, maar zich keurig aan de regels houdt, krijgt veelal de meeste waardering.
Kennelijk vindt men dat fijn. Regels zorgen voor orde, duidelijkheid en structuur. Maar ze zorgen niet voor plezier, creativiteit, en de passie die nodig om je werk echt goed te doen. Is dit alles minder belangrijk? Mensen die graag hun eigen gang gaan, worden vaak nogal argwanend bekeken. Het leuk als je met ideeën komt, maar die ideeën moeten vooral niet te vooruitstrevend  zijn. Het zou het oude vertrouwde werkstramien door de war kunnen gooien. Stel je voor.

Ik vertel mijzelf keer op keer dat er niets mis is met mij. Ja ik worstel met sommige dingen, maar in andere zaken blink ik uit. En dat is oké. Het is gelukkig allang wetenschappelijk bewezen dat mensen die te laat komen uiteindelijk meer en beter presteren, dan mensen die zich stipt aan de klok houden. Ondertussen doen wij tegen beter weten in ons best om ons aan te passen.
Want ik zie het bij mezelf, maar ook bij alle creatieve zielen om mij heen. Ik zie ze worstelen, ze proberen zich te wringen in een keurslijf wat hen niet past. Hou er maar mee op. Jij weet wat goed is voor jou en wat je waard bent! Want wie zich niet schikt naar ‘de dictatuur van de klok en de massa’, zal meer zijn passie najagen, eigen oplossingen voor problemen vinden, en misschien wel het verschil maken voor de ander.
Er is niks mis met jou!  Ga je plekje zoeken, waar jouw kwaliteiten  gezien en gewaardeerd worden. Misschien kom je dan wel van schrik op tijd!